Op zondag 22 november vond de halfjaarlijkse algemene ledenvergadering (ALV) van ROOD, jong in de SP plaats. Na de bizarre ALV van juni 2020—waar voor de eerste keer een jaarverslag werd verworpen, voor het eerst een voorzitter werd verkozen zonder meerderheid van stemmen en voor het eerst een motie werd aangenomen tegen de politieke koers van de moederpartij—stond er dit keer zo mogelijk nog meer op het spel. Want voor het eerst in de geschiedenis van ROOD konden er een voorzitter en een algemeen bestuurslid worden gekozen die geroyeerd zijn door de moederpartij. In dit verslag bespreken we de uitkomsten van de ALV en denken we na over de toekomst van ROOD als jongerenorganisatie in de SP.
De vorige ALV heeft duidelijk sporen nagelaten in de SP. Naar aanleiding van de kritische houding die de vorige ledenvergadering aannam ten opzichte van de rechtse koers van de moederpartij, besloot het partijbestuur namelijk om de democratische besluitvorming van ROOD te ondermijnen. Dit deed ze door te dreigen over het bevriezen van de bankrekening van ROOD en het offline halen van de ROOD-website, als een aantal van de aangenomen moties werden uitgevoerd. Daarna volgden eind oktober 2020 royementen van kritische partijleden, waaronder ROOD-voorzitterskandidaat Olaf Kemerink en kandidaat-algemeen bestuurslid Robin de Rooij. Olaf en Robin hadden zich samen met Arina Amma op het gezamenlijke programma Een Nieuwe Koers gekandideerd voor de bestuursverkiezingen van ROOD. De eisen van democratisering en een uitdrukkelijk socialistische koers vielen bij de partij niet in de smaak, en leidden tot de royementen van Olaf en Robin. De royementen gebeurden op basis van vermeend lidmaatschap van Communistisch Platform en Marxistisch Forum, een beschuldiging waarvoor organisatiesecretaris Arnout Hoekstra van de SP overigens weigerde om bewijs voor te leveren aan de geroyeerde leden. De kandidaturen van Olaf en Robin bleven echter gehandhaafd omdat hun ROOD-lidmaatschap nog niet was beëindigd, waardoor de ROOD-leden zich op de ALV konden uitspreken over de wenselijkheid van de royementen.
Bastiaan Meijer presenteerde zich op deze ALV opnieuw als tegenkandidaat voor het voorzitterschap—dit was de tweede keer dat hij zich kandideerde als voorzitter van ROOD—op een gezamenlijk programma met drie andere kandidaat-bestuursleden. In hun programma spraken ze zich vooral uit tegen Een Nieuwe Koers, en leek hun nadruk te liggen op het herstellen van de verhoudingen met de SP, door ROOD zich niet kritisch te laten opstellen tegenover de moederpartij. Dat deze verhoudingen in eerste plaats zijn beschadigd door het ontspoord handelen van de moederpartij, werd in Bastiaans programma niet vermeld.
De ALV zelf begon met het bespreken van de notulen van de vorige ledenvergadering, het jaarverslag en de jaarrekening. Deze werden in de eerste uren van de vergadering zonder noemenswaardige ontwikkelingen aangenomen. Vervolgens werden de ingediende moties besproken, en die discussie begon de verhoudingen op scherp te zetten: de ingediende moties bepleitten namelijk vergroting van de politieke onafhankelijkheid van ROOD, en stellingname tegen de heksenjacht op kritische partijleden als Olaf en Robin. Toen deze moties met meerderheden van boven de 70% werden aangenomen, bij een overigens ook uitzonderlijk hoge opkomst van rond de 150 stemgerechtigden, kozen Bastiaan en zijn aanhang direct het hazenpad. Zij trokken hun kandidaturen voor het bestuur abrupt in, en gaven aan dat dit was omdat zij de aangenomen moties niet wilden moeten uitvoeren. De ledenvergadering, de rol van de kandidatencommissie, en het huidige ROOD-bestuur—dat zich de dag ervoor had uitgesproken in een statement tegen een reeks dubieuze uitspraken in de media van SP-organisatiesecretaris Arnout Hoekstra— werden in een bizarre, ontspoorde rant in één adem ‘’illegitiem’’ genoemd. Ook beweerden ze zonder enige onderbouwing dat zij als kandidaten systematisch zouden zijn tegengewerkt door het zittende ROOD-bestuur. Hierna trok ook de derde voorzitterskandidaat, Niels de Leeuw, zich terug, alhoewel hij verder geen noemenswaardige rol had in de tweestrijd op deze ALV.
Na deze dramatische walk-out werden Olaf, Robin en Arina met een overweldigende meerderheid van 75% van de stemmen verkozen als respectievelijk voorzitter en algemene bestuursleden. De overige stemmers – die Een Nieuwe Koers niet zagen zitten – stemden blanco.
Hiermee sprak de ROOD ALV zich dus opnieuw uit tegen de koers van de SP, tegen de royementen van kritische leden, en voor een uitdrukkelijk socialistische koers voor ROOD. Deze gigantische overwinning binnen ROOD biedt veel perspectief en kansen voor de kritische linkerflank binnen de partij. Het dagelijks bestuur en partijbestuur van de SP kunnen het gigantische mandaat van de ROOD ALV voor een kritische en onafhankelijke koers van ROOD niet blijven negeren. Een nieuwe reeks royementen zal ROOD en haar leden enkel verder vervreemden van de moederpartij. Die moederpartij loopt hierbij het risico om het conflict definitief op de spits te drijven, en honderd man aan jong kader te verliezen, indien ze de democratische besluitvorming van ROOD blijven blokkeren. Wat ons betreft is de-escalatie van het conflict nog goed mogelijk, als het partijbestuur zo verstandig is de royementen terug te draaien, de democratische integriteit van ROOD te respecteren, en kritische groepen en facties definitief een plek te geven in de partij, zonder dat kritische leden hoeven te vrezen voor repressie.