Een grote sprong voorwaarts voor marxisten in de VS

In dit artikel doet Andries Stroper verslag van het oprichtingscongres van de Amerikaanse Marxist Unity Group (MUG). Vanwege de kameraadschappelijke banden tussen MUG en het Communistisch Platform waren wij uitgenodigd een internationale waarnemer te leveren voor deze historische dag.

Op 17 en 18 september vond het oprichtingscongres plaats van de Amerikaanse ‘Marxistische Eenheidsgroep’ (Marxist Unity Group, MUG). MUG is een relatief jonge organisatie die werkt binnen de Democratisch-Socialisten van Amerika (DSA) om te pleiten voor de oprichting van een onafhankelijke arbeiderspartij op marxistische basis, waarbinnen openbare discussie en factierecht hoog in het vaandel staan.

Het Communistisch Platform (CP) was uitgenodigd om een internationale waarnemer aan te leveren voor deze belangrijke bijeenkomst voor de beweging in Amerika. De aanleiding voor deze uitnodiging is de kameraadschappelijke band tussen beide organisaties. MUG en CP plaatsen zich in dezelfde marxistische traditie en hebben veel gemeenschappelijke standpunten over zaken als klassenonafhankelijkheid en democratische principes. Om ook de rest van de beweging kennis te laten maken met MUG en de ontwikkelingen binnen de beweging in de Verenigde Staten, zal ik kort verslag doen van het oprichtingscongres.

Het begin van de Marxistische Eenheidsgroep

MUG lanceerde in de loop van 2021, rond de tijd dat een groep kameraden binnen de DSA in actie kwam tijdens de Bowman-affaire. DSA-lid Jamaal Bowman, die een zetel inneemt in het Huis van Afgevaardigden voor een district in New York, stemde in met een voorstel in het Huis om militaire steun te leveren aan Israël. Vrijwel onmiddellijk kwamen een aantal afdelingen van de DSA hiertegen in verzet. De DSA is immers een uitgesproken vriend van Palestina, en miljarden aan moordwapens leveren aan Israël (of welke staat dan ook) is moeilijk te rijmen met het principe van internationale solidariteit. In de ogen van deze kritische afdelingen vormden de acties van afgevaardigde Bowman een breuk met de politiek van de DSA, en zou hij hiervoor gedisciplineerd moeten worden door het landelijk bestuur van de DSA, het Nationaal Politiek Comité (NPC).

Wat volgde zou een discussie worden over het recht op openbare discussie en organisatorische discipline. Het NPC van de DSA reageerde op de ophef met sussende woorden. Bowman zou niet geroyeerd of zelfs maar formeel gewaarschuwd worden, maar men nam zich voor om hem bij de volgende verkiezingen niet langer te ondersteunen – “tenzij hij kan aantonen dat hij solidair is met Palestina in de mate die wij van hem verwachten”. Deze verwachtingen werden echter nooit publiekelijk uitgesproken door het NPC, waardoor het geheel overkwam als een slappe tik op de vingers.

Waar het NPC echter wél resoluut tegen optrad, was de openlijke kritiek van een aantal DSA-afdelingen op Bowman. Het landelijk bestuur besloot om de afdelingen te verbieden zich publiekelijk uit te laten over de affaire, tenzij het statement expliciet was goedgekeurd door het NPC. Een schaamteloze bureaucratische aanval op de vrijheid van discussie binnen de DSA. De critici werden gemuilkorfd en de discussie liep dood met de weigering van het NPC om verdere actie te ondernemen.

De kameraden van MUG wezen erop dat het binnen de DSA ontbrak aan mogelijkheden om gekozen DSA-vertegenwoordigers ook daadwerkelijk aan de politieke lijn van de DSA te houden. De DSA is geen onafhankelijke partij, maar functioneert eerder als een netwerk dat de meest progressieve of linkse kandidaten van de Democrats steunt. Het gevolg hiervan is dat de DSA soms afgevaardigden een verkiezing helpt winnen, waarna diezelfde afgevaardigde kan overgaan tot het uitvoeren van reactionair beleid, zoals gebeurde in de Bowman-affaire. Om dit tegen te gaan diende MUG een Tribunes of the People-resolutie voor op de DSA Conventie van 2021.¹ Hierin werden enkele eisen gesteld aan kandidaat-vertegenwoordigers die kans willen maken op de steun van de DSA.

Zo stelde MUG onder andere voor dat kandidaten lid moeten zijn van de DSA en het politieke platform van de DSA aanvaarden en beloven hiervoor te vechten. Ook moeten medewerkers die een campagne eventueel aanneemt om zijn politieke functie te vervullen aan dezelfde voorwaarden voldoen. Daarnaast moeten er reguliere overleggen plaatsvinden tussen een gekozen afgevaardigde en organen van de DSA. Kortom, MUG stelde voor om een vorm van organisatorische discipline te introduceren binnen de DSA, waarmee vertegenwoordigers van de DSA verantwoordelijk gehouden kunnen worden voor hun daden en waardoor ze gebonden zijn aan het politieke platform dat de DSA als organisatie democratisch opstelt.

Alhoewel de Tribunes of the People-resolutie geen meerderheid won op de Conventie, betekende het wel het startsein voor de strijd voor marxistische politiek binnen de DSA. Sindsdien bouwt MUG aan een alliantie van marxisten en marxistische groeperingen die de DSA uit het kielzog van de Democrats willen tillen, en die strijden voor de oprichting van een onafhankelijke, socialistische arbeiderspartij. Hun volgende grote strijdperk zal de DSA-conventie van 2023 zijn.

Om deze strijd effectief te kunnen voeren zit MUG bepaald niet stil. Ten eerste zijn de Amerikaanse kameraden bezig met het ontwikkelen van hun theoretische lijn, het bestuderen van de geschiedenis van onze beweging en het uiteenzetten van marxistische analyses van actualiteiten. Dit vindt veelal plaats via het aan MUG-gelieerde tijdschrift Cosmonaut, dat een groot aantal marxisten heeft weten te verbinden op basis van openbare en ongecensureerde discussie. Ten tweede bouwt MUG aan een kaderorganisatie. Hun leden worden opgeleid aan de hand van het uitgebreide MUG-kadercurriculum.

Het oprichtingscongres

Na enkele maanden aan voorbereidingen vond dan op 17 en 18 september 2022 eindelijk het oprichtingscongres plaats. De eerste dag werd gereserveerd voor een tweetal openbare paneldiscussies. De tweede dag was besloten – hier werd gestemd over de kandidaten voor bestuursposities binnen MUG en het perspectievendocument dat de koers van MUG voor de komende tijd uiteenzet.² Dit document streeft ernaar “…het gevorderde deel van de klasse te verenigen rond een programma voor heerschappij van de arbeidersklasse via een democratische republiek (in tegenstelling tot het huidige ondemocratische liberaal-constitutionele regime) als middel om het socialisme te bereiken.” Dit “…vereist het verenigen van de marxisten in de DSA rond een programmatische communistische politiek en het binnenhalen van de verspreide linkse groepen – groepen waarvan alle onafhankelijke pogingen om een directe band met de massa’s te vormen resulteren in hun gemeenschappelijke frustratie”.

Als aanwezige internationale waarnemer was ik onder de indruk van het niveau van het debat van onze Amerikaanse kameraden. Dit wil uiteraard niet zeggen dat ik mij in alle standpunten van de deelnemers kon vinden, maar zij wisten hun opvattingen vaak wel te staven met doordachte argumenten en ze waren duidelijk thuis in de discussies waarin zij zich mengden. Dankzij het uitgebreide MUG-kadercurriculum beschikken de leden van MUG over een hoog theoretisch niveau, en zij lijken overtuigd te zijn van het belang van hun democratische principes. Dit blijkt onder andere uit de ruimte die zij maken voor de botsing van een diversiteit aan opvattingen. Dat het oprichtingscongres daarnaast ook de kenmerken had van een beginnende organisatie, waaruit bleek dat onze Amerikaanse kameraden op praktisch vlak nog dingen te leren hebben, deed aan de kwaliteit van het geheel niet af.

Tot slot zal ik een vertaling van het perspectievendocument van de Marxistische Eenheidsgroep toevoegen. Het is op deze basis dat de strijd voor marxistische politiek in de Verenigde Staten gevoerd zal worden.

Perspectieven van de Marxistische Eenheidsgroep

1. De triomf van het neoliberale kapitalisme over het bureaucratische socialisme in 1989-1991 luidde een wereldwijde periode van reactie in, met unieke kenmerken. In andere historische perioden van reactie en contrarevolutie waarin de krachten van de heersende klasse de overhand kregen, was het gevolg een harde, uitdrukkelijke en gewelddadige onderdrukking van de krachten van het proletariaat, met name van zijn politieke tak in de vorm van socialistische en communistische partijen. In deze bijzondere periode was het belangrijkste kenmerk echter niet de openlijke onderdrukking van de socialistische en communistische bewegingen, maar hun algemene afwijzing als een irrelevante randgroep, zonder rol van betekenis in het politieke leven. Communistische politiek heeft in het bestaan van de arbeidersklasse niet meer hetzelfde gewicht als zij had, zelfs niet op een gebureaucratiseerde en verminderde manier, zoals gedurende het grootste deel van de 20e eeuw.
2. Het ontstaan van dit politieke klimaat hangt samen met een eerdere en diepere capitulatie van een groot deel van links voor nationalisme, reformisme en bureaucratisch statisme. Andere delen raakten versnipperd, met een samenstelling van sekten die de spontaniteit van de straat- of stakingsactie, of de liberale of conservatieve nationalistische vleugel van de bourgeoisie volgden. Een lichtpuntje in deze periode van reactie is echter dat de ineenstorting van links in de 20e eeuw een nieuw moment van intellectuele reflectie in het marxisme heeft ingeluid, die het mogelijk maakt de hele geschiedenis van de arbeidersbeweging te herzien, op afstand van de debatten van de vorige eeuw. Deze herziening verschaft de duidelijkheid die nodig is voor de ontwikkeling van een politieke strategie die geschikt is voor de taak van de proletarische emancipatie. Dit is een breed proces dat gevolgen heeft voor het hele marxistische milieu, maar in de Verenigde Staten heeft het tijdschrift Cosmonaut zich aan dit doel gewijd.
3. Dit is een veelbelovend proces, maar het vindt plaats binnen een geïsoleerde en verdeelde marxistische linkerzijde. Het klassenbewustzijn van het proletariaat in de Verenigde Staten en andere imperialistische landen blijft over het algemeen laag als gevolg van de reeks politieke en economische nederlagen die het heeft geleden. Toch zijn er signalen dat de omstandigheden rijp zijn om weer op te staan.
4. Wat er over is van het marxisme vormt een onderdeel van een nieuw politiek links dat is ontstaan sinds de financiële crisis van 2008. Deze crisis sloeg de illusies van velen kapot, die dachten dat 1989-1991 het einde van de geschiedenis betekende en dat het neoliberale kapitalisme zich had bewezen als de enige mogelijke toekomstige organisatievorm voor de menselijke samenleving. In de Verenigde Staten heeft dit gereanimeerde links zich in fasen ontwikkeld, van de ongeorganiseerde straatprotesten van Occupy Wall Street, tot de poging tot politieke interventie via de twee campagnes van Bernie Sanders voor het presidentschap, tot de huidige iteratie van de Democratische Socialisten van Amerika (DSA) – haar meest geavanceerde vorm op dit moment. Ook de twee grote golven van de Black Lives Matter-beweging in 2014-2015 en 2020 hebben bijgedragen aan de ontwikkeling van een ontluikend revolutionair bewustzijn in deze periode.
5. Vanuit een partijdig perspectief – als gemeenschappelijke organisatie met een relatief democratische politieke cultuur, vertegenwoordigt DSA een stap boven de beweging die zich vormde rond Bernie Sanders als individuele presidentskandidaat. Haar explosieve groei en afwijzing van de Harringtonite erfenis in de vorm van haar uittrede uit de verraderlijke Socialistische Internationale, haar steun voor de Boycot, Divestment and Sancties-beweging tegen Israël, en andere voorbeelden laten haar toekomst onbepaald. Veel van de linkse organisaties zijn aan hun isolement ontsnapt door zich te hergroeperen binnen de DSA.
6. De vakbeweging in de Verenigde Staten en het grootste deel van de wereld is zwak. De dichtheid van de vakbonden staat dichter bij het begin van de 20e eeuw dan ooit in het tijdperk na 1945 van compromissen tussen kapitaal en arbeid, die deel uitmaakten van de beheersingsstrategie van het Amerikaanse imperialisme om de invloed van de USSR in te perken. Wij leven in de nasleep van de daaropvolgende ‘terugdraaistrategie’ die werd uitgevoerd om dit compromis te verbreken nadat het zijn nut voor de kapitalistische klasse had overleefd. De arbeidsbureaucratie in wat er over is van de vakbonden staat niet voor de organisatie van de klasse voor zichzelf, maar vooral voor haar eigen bevoorrechte positie als bemiddelaar tussen de bedrijven en hun vakbonden. De leiding van de Amerikaanse arbeidersbeweging is onwrikbaar verbonden met de kapitalistische Democratic Party, ondanks het herhaaldelijke verraad en de loyaliteit van deze partij aan het financieel kapitaal.
7. Er wordt momenteel echter vooruitgang geboekt door jonge arbeiders die vakbonden vormen op grote werkplekken in de particuliere sector, zoals Starbucks, Amazon, Trader Joe’s en andere. Binnenkort worden meerdere grootschalige stakingen verwacht in al bij de vakbonden aangesloten delen van de transport- en logistieke sector.
8. De DSA is succesvol geweest in het opbouwen van een aanwezigheid in de linkse en ‘hervormings’-elementen van de Amerikaanse arbeidersbeweging, maar vermijdt een hogere fusie van het socialisme en de arbeidersbeweging door te strijden voor haar socialistische politieke programma binnen de vakbonden om deze om te vormen tot scholen van het communisme, en beperkt zich in plaats daarvan tot ‘hervormingsagitatie’. Socialisten zouden openlijk moeten strijden voor het aftoppen van de salarissen van vakbondsbureaucraten op het gemiddelde loon, het instellen van een recht om functionarissen terug te roepen, en het samenvoegen van de gebroken arbeidersbeweging om te strijden voor alle werkenden en werklozen. De Democratic Socialist Labor Commission moet proberen de rol te spelen van de Trade Union Educational League, die in de jaren twintig werd opgericht door de Workers (Communist) Party of America en die arbeidsorganisaties moest ontwikkelen tot organen van militante strijd tegen het kapitalisme, de reactionaire arbeidsbureaucraten te ontmaskeren en de arbeiders op te voeden tot militant vakbondswerk, onder meer door een uitdrukkelijk socialistisch op de arbeiders gerichte publicatie op te stellen. De publicatie zou agitatie en propaganda verzorgen als forum voor socialistische vakbondsorganisatoren om militante vakbondsstrategie en democratische vakbondshervormingen te bestuderen.
9. Wat nodig is om de positie van de arbeidersbeweging kwalitatief te veranderen, om samenhang te geven aan deze ontluikende ontwikkelingen, is de vorming van een echte massale Communistische Partij. Zo’n partij zou het gevorderde deel van de klasse verenigen rond een programma voor heerschappij van de arbeidersklasse door middel van een democratische republiek (in tegenstelling tot het huidige ondemocratische liberaal-constitutionele regime) als een middel om het socialisme te bereiken en zou een effectieve eenheid in actie voor alle communisten structureren, terwijl haar pers open zou staan voor het debat over de belangrijke strategische en tactische vragen waar onze klasse voor staat.
10. Om een dergelijke partij tot stand te brengen zullen de marxisten in de DSA verenigd moeten worden rond een programmatische communistische politiek en zullen de verspreide linkse groepen – die allemaal onafhankelijk van elkaar proberen een directe band met de massa’s te vormen – bij elkaar gebracht moeten worden.
11. Eén opvatting over de weg voorwaarts voor socialisten die in de DSA ingang heeft gevonden is de noodzaak een (burgerlijke) Arbeiderspartij of een gelijkwaardige “nieuwe massaorganisatie” op te richten. Dit soort partij is bedoeld om de politieke basis van Bernie Sanders en de ‘Squad’ te veroveren, zonder zich programmatisch in te zetten voor socialisme of een breuk met de constitutionele orde waardoor de kapitalistische klasse regeert. Een organisatie als deze zou niet voldoen aan het essentiële doel van een politieke partij van de arbeidersklasse om de belangen van de klasse te vertegenwoordigen in kwesties van hoge politiek en constitutionele kwesties en om een alomvattend en wenselijk alternatief te presenteren voor de heerschappij van de kapitalistische klasse in de vorm van leiderschap van de arbeidersklasse over de samenleving.
12. Het argument voor deze organisatie is een combinatie van economisme – door de basis van Bernie te betrekken bij de strijd voor economische ‘brood-en-boter’-eisen kunnen zij bij de neus worden genomen om het socialisme te steunen – en een veronderstelling dat de enige soort partij die de moeite van het opbouwen waard is, een partij is die onmiddellijk een regeringspartij zou kunnen zijn – aangezien Bernie de populairste politicus in de Verenigde Staten is en de peilingen voor de presidentsverkiezingen wint, zou hij een nieuwe partij kunnen oprichten met evenveel steun als de gevestigde burgerlijke partijen. Natuurlijk zou zo’n partij in de regering zich precies zo gedragen als haar Britse equivalent heeft gedaan, telkens wanneer zij Number 10 veroverde. Een partij van de arbeidersklasse zonder een duidelijk minimumprogramma voor de dictatuur van het proletariaat, die een onmiddellijke regeringspartij wil zijn, is gedoemd zich veilig te stellen voor de kapitalistische klasse. De logica van Corbyns aandringen dat hij Labour in de regering zou kunnen leiden werd op deze manier afgesloten met Starmers zuivering van linksen en antizionisten. Een echte Communistische Partij zou proberen op te treden als een principiële oppositiepartij totdat zij in een politieke crisis een meerderheid voor haar programma van radicale democratie zou kunnen winnen. Het zou echter sektarisch zijn zich te verzetten tegen de vorming van een burgerlijke Arbeiderspartij als er organische elementen van de klasse zijn die in die richting gaan, en socialisten zouden in dat geval volledige aansluiting bij die partij moeten zoeken om te strijden voor de aanneming van socialistische politiek.
13. Een groot gebrek van de DSA op dit moment is het gebrek aan controle op haar gekozen politici door het gehele lidmaatschap en haar relatie tot de Democratische Partij. Het nationale politieke platform van de DSA vertoont veel gebreken, maar ook veel verdiensten. Helaas maakt de coalitionistische benadering van de DSA ten opzichte van de Democratic Party een discussie over de verdiensten en gebreken van het platform overbodig, aangezien niet het platform van de DSA, maar de grenzen van wat aanvaardbaar is voor de Democratische leiding bepaalt wat de DSA-kandidaten kunnen inbrengen.
14. Ondanks het moedige standpunt dat de DSA als organisatie heeft ingenomen in totale oppositie tegen de alliantie van de Verenigde Staten met Israël, zijn cliënt-apartheidsstaat in het Midden-Oosten, en tegen de Amerikaanse wapentransporten en proxy-oorlog in Oekraïne, staat het de DSA-leden in het Congres vrij om aan te geven dat zij “veilig” zijn voor het Amerikaanse imperialisme door in de belangen van dat imperialisme te stemmen. Zo feliciteerde DSA’s Nationale Politieke Comité eind vorig jaar zichzelf met het behoud van haar relatie met vertegenwoordiger Jamaal Bowman uit New York, nadat leden hem hadden opgeroepen tot een disciplinaire maatregel omdat hij had gestemd voor miljarden dollars aan financiering voor Israëls ‘Iron Dome’. Bowman betaalde hun mildheid terug door achteraf aan te kondigen dat hij graag weer op dezelfde manier zou stemmen, en de reputatie van de DSA als tegenstander van de zionistische onderdrukking van de Palestijnen heeft eronder geleden. Op dezelfde manier heeft elk DSA-lid in het Congres schandelijk de kant van het militarisme gekozen door te stemmen voor tientallen miljarden dollars aan wapentransporten voor de Amerikaanse proxy-oorlog in Oekraïne.
15. De proxy-oorlog van de Verenigde Staten/NAVO in Oekraïne is de voortzetting van een decennialang project om Rusland te omsingelen en als militaire bedreiging uit te schakelen. De Verenigde Staten maakten Oekraïne het hof met een illusoire West-Europese levensstandaard en de verleiding van het NAVO-lidmaatschap om het land in het imperialistische geopolitieke kamp te lokken. Zij stimuleerden de extreem-rechtse Oekraïense nationalistische beweging, die een chauvinistisch taal- en nationaliteitsbeleid oplegde aan de Russische etnische en taalminderheid. Dit alles stond in dienst van de voltooiing van het proces van onderwerping van de Russische economie aan de belangen van de VS, dat begon met de “schoktherapie” die werd toegepast na de ineenstorting van de USSR. In een breder perspectief is het doel China, de belangrijkste bedreiging voor de Amerikaanse wereldheerschappij, een belangrijke bondgenoot te ontnemen. Degenen ter linkerzijde die wapenleveranties steunen en zich achter de Amerikaanse proxy scharen, zijn sociaal-imperialisten. Zij verhullen praktische steun voor de belangen van hun eigen regering in verleidelijke bewoordingen. Degenen die de Russische invasie in Oekraïne steunen zijn net zo misleid, maar veel minder prominent. Communisten zouden zich moeten uitspreken tegen wapenleveranties, tegen het bestaan van de NAVO, tegen de aanwezigheid van Russische troepen en voor het zelfbeschikkingsrecht van zowel de Oekraïense natie als de Russisch sprekende bevolking van de Donbass – met het besef dat de grootste vijand in eigen land ligt.
16. Wij zijn getuige van een algemene escalatie van de rivaliteit tussen China en de Verenigde Staten, met name door de opkomst van een ‘Nieuwe Koude Oorlog’-mentaliteit in delen van de Amerikaanse heersende klasse. Dit heeft zich geuit in een protectionistisch economisch beleid over intellectuele eigendom en signalen van de Verenigde Staten dat zij bereid zijn het al lang bestaande ‘één China’-beleid met betrekking tot Taiwan, dat vanaf 1972 de basis vormde van de detente tussen de VS en China, ter discussie te stellen. Evenals in het geval van Oekraïne zijn er links die de belangen van het Amerikaanse imperialisme met betrekking tot Taiwan behartigen door de kwestie af te schilderen als een kwestie van nationale zelfbeschikking in plaats van politieke verdeeldheid uit de Koude Oorlog.
17. Net als in andere Engelstalige landen bestaat er in de binnenlandse politiek van de VS een ‘officiële’ anti-racisme, anti-seksisme en pro-LGBT-ideologie die gesteund wordt door elementen van de kapitalistische klasse en de staat, met name in de Democratic Party en de instellingen van de burgerlijke academie. Deze ideologieën zijn uiteindelijk pro-kapitalistisch en individualistisch. Zij verwerpen de revolutionaire en progressieve rol van de arbeidersklasse en benadrukken een fragmentarisch beleid van vertegenwoordiging en staatserkenning binnen een imperiaal project boven de rol van eenheid door strijd in het streven naar collectieve emancipatie en de bevrijding van het Zuiden. Er is ook een pseudo-radicale en gemakkelijk opneembare variant van identiteitspolitiek ontstaan, die het openlijke pro-kapitalisme afschaft, maar via dezelfde politiek van erkenning aan de staat verbonden is.
18. Dit betekent niet dat de onderdrukking van vrouwen, zwarte Amerikanen en andere gekleurde mensen, inheemse mensen, of homo’s en transgenders in de Amerikaanse samenleving is beëindigd. In feite is er een rechtse reactie op de reële vooruitgang die deze groepen in de afgelopen halve eeuw hebben geboekt, aangewakkerd door een onzekerheid die verband houdt met de relatieve neergang van het Amerikaanse imperialisme en het verval van de welvaartsstaat, en gemobiliseerd ter ondersteuning van het racisme dat dodelijk is in binnen- en buitenland. Vooral in Republikeins gecontroleerde staten is er een hernieuwde campagne tegen homo- en transgenderrechten, abortusrechten, elke vorm van progressief onderwijs, en voor meer willekeurige macht voor de politie om racistische terreur uit te oefenen.
19. Het onvermogen van zowel officiële als radicale identiteitspolitiek om dit reactionaire tij te keren en de vrijheid en soevereiniteit van alle onderdrukten en uitgebuitenen te bevorderen, vergroot de urgentie van de ontwikkeling van een marxistische benadering van de emancipatie van zwarten, inheemsen, vrouwen en LGBT. Wij erkennen de arbeidersklasse als de voorhoede en tribune van de onderdrukten en benadrukken tegelijkertijd de vitaliteit en geldigheid van deze strijd voor zelfbeschikking. Wij erkennen de historische rol die deze bewegingen hebben gespeeld bij het vormgeven en sturen van de collectieve strijd en hun toekomstige rol bij het opbouwen van een oppositioneel verenigende Communistische Partij.
20. De beslissing van het Hooggerechtshof in de zaak Dobbs tegen Jackson Women’s Health Organization is een scherpe uitdrukking van de reactionaire agenda. De beslissing draait de Roe vs. Wade beslissing uit 1973 terug die het recht om te kiezen voor een abortus als een grondwettelijk beschermd recht op privacy in het hele land vastlegde en staat toe dat de verboden of extreme beperkingen op abortus in de wetten van 22 staten van kracht worden, en binnenkort zullen er waarschijnlijk meer volgen. Dit is een ernstige aanval op de vrijheid van vrouwen uit de arbeidersklasse en anderen die zwanger kunnen worden in de Verenigde Staten.
21. Het Dobbs-besluit is een uitvloeisel van onze ondemocratische constitutionele orde, in het bijzonder van de instelling van rechterlijke toetsing door het Hooggerechtshof en het federalistische systeem, dat reactionaire anti-abortus koninkrijkjes mogelijk maakt binnen staten. Als geheel is de grondwet van de Verenigde Staten ontworpen als een blok aan het been van de democratische vertegenwoordiging met de Senaat, de rechterlijke macht en het presidentschap, om nog maar te zwijgen van de wereldhistorische massale militair-politieke staatsbureaucratie die sinds de Tweede Wereldoorlog is gegroeid. Er is een objectieve tendens naar constitutionele afbraak die de meest reactionaire minderheid van de bevolking steeds meer macht zal geven. Als we onze visie op hoge politiek niet propageren met betrekking tot constitutionele vraagstukken voor een democratische republiek, zullen constitutionele crises doorbreken naar extreem-rechts zonder dat er tegenargumenten zijn om mee te concurreren. Een links dat weigert een visie te formuleren buiten het reactionaire liberaal-constitutionele kader is gedoemd de mislukte politiek van het liberalisme te volgen.
22. Het nationale politieke platform dat de DSA in 2021 heeft aangenomen bevat rudimenten van een radicaal-democratisch programma voor de heerschappij van de arbeidersklasse, maar vertoont ook ernstige tekortkomingen in vergelijking met de programma’s van het klassieke marxisme. Er is een tegenstrijdigheid tussen een sectie met de naam ‘Verdieping en versterking van de democratie’ en de beschrijving ervan waarin de VS ‘helemaal geen democratie” wordt genoemd. We zouden dit eerder moeten zien als ‘het winnen van de strijd om de democratie’. Hiermee bedoelen we het samenbrengen van alle regeringsbevoegdheden in de handen van de volksvertegenwoordigers: dit zou de afschaffing van de gekozen monarchie van het presidentschap moeten inhouden, het einde van de rechterlijke toetsing, en de vervanging van het Congres door één enkele, werkelijk democratische, rechtstreeks gekozen, proportionele, herroepbare en verantwoordbare vergadering, met afgevaardigden die het gemiddelde loon van een geschoolde arbeider ontvangen. De paragraaf over militarisme moet ook nadrukkelijk gaan over het doel om de permanente professionele strijdkrachten en politie te vervangen door een democratisch militiesysteem.
23. Ondanks de vele problemen met de DSA is het de meest veelbelovende organisatie van Amerikaans links in meer dan een generatie. Hoewel de cultuur van de organisatie in vergelijking met de sekten van de 20e eeuw te weinig ervaring heeft en te weinig geschoold is in marxisme, is er ook een echte tendens, hoewel niet absoluut, van openheid en inzet voor democratische besluitvorming boven bureaucratische controle die de strijd voor marxistische politiek mogelijk maakt, vooral in haar tolerantie voor facties. Een werkelijk onafhankelijke en revolutionaire, massale en socialistische partijbeweging is noodzakelijk voor de machtsovername door de arbeidersklasse en de werkelijke bloei van de menselijke soort, maar de geschiedenis laat zien dat deze alleen kan worden opgebouwd door het bestaande ‘ruwe materiaal’ van de kleine socialistische sekten en kringen te verenigen en te strijden voor marxistische politiek binnen een formele partijorganisatie.
24. Sinds in 2020 de tweede Sanders-campagne mislukte en de COVID-19 begon, ontbreekt het DSA aan eenheid over een coherente strategie. Toekomstige presidentsverkiezingen bieden een unieke kans om een socialistische presidentiële campagne te steunen en honderden miljoenen mensen socialistische propaganda en agitatie voor te schotelen. Deze kans laten liggen zou een vergissing zijn.
25. Het zou ook een vergissing zijn illusies te zaaien in een linkse of ‘arbeidersregering’ zonder het constitutionele regime en het bureaucratische staatsapparaat fundamenteel te veranderen. Marxistische steun voor een linkse presidentscampagne moet worden gegeven ‘zonder illusies’ over zowel het idee van een ‘liberale arbeidersregering’ in het algemeen als over de specifieke beleidscompromissen die een linkse kandidaat ongetwijfeld zou sluiten met het Amerikaanse imperialisme, kleinburgerlijk radicalisme en constitutioneel cretinisme.
26. De rol van de Marxistische Eenheidsgroep is te werken met alle elementen die ter linkerzijde van de VS verenigd kunnen worden rond een programmatische marxistische politiek. Concreet betekent dit dat moet worden afgestapt van de strategie van het opbouwen van dubbelzinnige relaties met nationale, staats- en gemeentelijke politici die de aannemelijkheid van de term ‘democratisch socialisme’ gebruiken om op te treden als loyale Democrats, zelfs als die ‘links-progressief’ zijn. 
27. In plaats daarvan moet er binnen de DSA een meerderheid komen voor een strategie van campagnes voor vertegenwoordigers om op te treden als volkstribunen en om gedisciplineerde blokken van DSA-fracties op te bouwen in wetgevende lichamen die verantwoording moeten afleggen aan het platform van de DSA en aan de gekozen leiding, in plaats van in het kielzog van de Democrats en haar donateurs te blijven. De leden van de DSA moeten een eenheid opbouwen, niet op basis van het beleid van de kleinste gemene deler, noch op basis van een sektarische eenheid rond theoretische lijnen, maar veeleer rond het politieke platform en de ‘einddoelen’. Zij moet toewerken naar een fusie met de bestaande elementen van arbeidersorganisaties en de klasse ontwikkelen als voorvechter van democratie.