Alleen de Arabische revolutie kan Palestina bevrijden
Alleen de Arabische revolutie kan Palestina bevrijden

Alleen de Arabische revolutie kan Palestina bevrijden

net-voor-de-inslagEen één-staat noch een twee-staten ‘oplossing’ kan worden bereikt met de huidige krachtsverhouding, stelt Paul Demarty.

Wat misschien het meest opvalt aan deze huidige aanval van Israël op de Gazastrook, afgezien natuurlijk van de slachtpartij, is de leugenachtigheid van de hele onderneming.

Dat massa-arrestaties uitgevoerd moeten worden onder de noemer van het vinden van drie jongeren waarvan bekend was (weten we nu) bij de Israëlische overheid dat ze dood waren; dat Hamas de schuld zou krijgen van deze moorden, een mogelijkheid die geen enkele competente overheid serieus zou overwegen; dat dit hele scenario, verbazingwekkend, nog eens werd overgedaan in zake een “ontvoerde” Israëlische soldaat, gebruikt als smoes om een staakt-het-vuren in de prullenbak te gooien, en die ook dood werd gevonden na een hernieuwd offensief: Wie gelooft dit allemaal? En dat doet dan ook niemand: Niet meer dan iemand die een pornofilm kijkt en echt gelooft dat de man met de snor de koelkast komt repareren.

De periodieke afranseling door Israël van de bevolking van Gaza heeft het vreemde effect dat het de meest wereldvreemde onbenulligheden en een vloed aan krokodillentranen teweeg brengt in onze media. Er wordt wel eens gezegd dat het eerste slachtoffer van oorlog de waarheid is; in het geval van Gaza is de eerste leugen al dat dit zelfs een ‘oorlog’ genoemd wordt. De superioriteit van Israël – wiens ‘recht van verdediging’ uiteraard onschendbaar is – is zo absoluut, haar macht over het belegerde Gaza is zo enorm, dat het woord ‘oorlog’ op zichzelf een verdediging van Israël vormt, een vorm van excuusredenering.

Gaza is een gevangenis – soms zijn de provocaties van de ‘cipiers’ erg genoeg om een gevangenisrel te veroorzaken en vloeit er een regen aan explosieven vanuit Gaza die ergens in een radius van 75 km kunnen landen van enige denkbeeldig doel. Het antwoord van Israël is identiek aan dat van een sadistische bende cipiers: Een terroristisch inbeuken op de bevolking; afslachtingen van de burgerbevolking en een uitgekiend uitkiezen van infrastructurele doelen (de elektriciteitscentrale, die nu voor een jaar geen stroom meer zal leveren; de tunnels die blokkade-omzeilende voorraden vervoeren via Rafah), hebben tot doel om angst en vertwijfeling te zaaien.

Nu drie weken bezig en met een dodental aan Palestijnse zijde dat nu de 2000 begint te naderen (waarvan op zijn minst de helft vrouwen en kinderen), is de notie dat er enige reden is voor deze exercitie, buiten het terroriseren van de Gaza-bevolking, moeilijk om aan te houden, zelfs voor de rabiaat pro-Israëlische kringen. De Daily Mail wringt haar handen en roept haar vrienden in Tel Aviv op om de vrede weer terug te brengen; Nick Clegg, leider van de Liberaal-Democraten in Groot-Brittanië, roept op om te gaan praten. De burgemeester van Londen, Boris “ik ben een gepassioneerd supporter van Israël” Johnson verklaarde op televisie “maar ik zie hier totaal de logica niet van in. Het is disproportioneel, vies en tragisch en zal Israël op de lange termijn geen goed doen”. Zijn ongemakkelijke positie is meer en meer een typisch beeld van het politieke establishment.

paul_demartyPaul Demarty is een lid van de Communist Party of Great Britain en een reguliere schrijver voor de Weekly Worker. Zijn onderzoeksinteresses beslaan de filosofie van Louis Althusser, de kritiek van Hegeliaanse varianten van Marxistische filosofie en de theorie van cultuur en ideologie.

Dit stuk verscheen eerder in de Weekly Worker en is vertaald door Jos Alembic.

Zelfs in Washington, die de hele onderneming financieel onderbouwt in de vorm van miljarden dollars aan steun elk jaar , zwaaien ze met de vinger,. De geldstroom is momenteel opgedroogd, gestopt door het Senaat, maar alleen omdat Republikeinse mafketels als Rand Paul overheidssteun aan wie dan ook niet kunnen tolereren.

Anderen kunnen we met wat meer begrip bekijken. Sayeeda Warsi, moe om de excuusmoslim te zijn van de Britse regering, liet een zeldzaam vertoon zien van ruggengraat en nam ontslag van haar ministerspost vanwege de “moreel onverdedigbare” regeringspositie omtrent het Gaza-conflict. De Verenigde Naties is ook oprecht woedend dat zeven van haar scholen (tot zover) cynisch weg zijn gevaagd door bommen van het Israëlische leger (IDF).

Dit is, natuurlijk, enkel onderdeel van de cyclus. Oppervlakkige internationale ‘druk’ stapelt zich op Israël op om de ‘vrede’ weer terug te brengen, die dat doet op haar voorwaarden, en de mogelijkheid neemt om verdere ontberingen op te leggen aan de Palestijnen. Wanneer het bloedvergieten weer terugkomt, wat onvermijdelijk is, zal het niet Israël zijn die door de vrome commentatoren en politici in het Westen de schuld zal krijgen, maar de onbeschaamdheid van de Palestijnen.

Wat is hier dus echt aan de hand? We kunnen niet de timing negeren van Israëls aanval ten opzichte van de historische eenheidsverklaring tussen Hamas en Fatah in april, waar twee bewegingen die elkaar zeven jaar geleden gewelddadig in de haren vlogen voorzichtig een verzoening opzoeken. Israël is verwend geraakt door de verdeeldheid in het Palestijnse kamp en genoot van het meegaande ‘niet-gewelddadige verzet’ van Fatah (lees: de voornamelijk onsuccesvolle pogingen om diplomatieke druk uit te oefenen op het wereldtoneel).

Eenheid tussen deze bewegingen was niet tolereerbaar. Het is echter nog niet volledig van de kaart door de Gaza-slachting; Fatah functionarissen geven dezelfde soort milde kritiek op Hamas die Westerse media op Israël geven. Nabil Shaath, een adviseur van Mahmoud Abbas (Fatah), klaagt dat Hamas “enkel een belofte nodig had dat op het einde van het staakt-het-vuren er een normaal leven zou zijn voor de Gaza-bewoners. Maar als ze geen raketten hadden afgevuurd, hadden ze de Israëliërs ook minder smoezen kunnen geven”. Desalniettemin steunde Abbas de voorwaarden die Hamas stelde aan een staakt-het-vuren, inclusief het openen van de Israëlische en Egyptische grens met Gaza.

Dit verklaart wellicht de escalatie nadat de verdeel-en-heersstrategie faalde; de volgende voor de hand liggende optie is om het geweld te verhevigen om zo het vermogen van Hamas te verzwakken om z’n werk te kunnen doen. Kader moet worden vernietigd; hun verstopplaatsen (de beroemde tunnels) ook. Dit heeft nauwelijks waarde op de lange termijn – aanhoudend geweld in het leven van mensen zorgt er over het algemeen niet voor dat de harten worden gewonnen, en Hamas zal de verloren krachten kunnen aanvullen met een hele reeks aan nieuwe rekruten: De woedenden en de nabestaanden, die exponentieel zijn gegroeid de afgelopen tijd. Je kunt echter geen soldaten in een paar dagen trainen, en de verstoring van Hamas op de korte termijn is zeker haalbaar.

Meer zorgwekkend is het langeretermijnaspect van de Israëlische strategie, gefocust op het probleem van het “demografische gevaar”, wat betekent dat de Palestijnse bevolking harder groeit dan dat van de Israëlische Joden en dat daardoor de onderwerping van de eersten meer en meer problematisch gaat worden. Moshé Machover, Israëlisch socialist en anti-Zionist, legt herhaardelijk de nadruk dat het strategische doel van Binyamin Netanyahu en Likud grootschalige etnische zuivering is, zodra zich een mogelijkheid voordoet.

"Bufferzone"... Er blijft niet veel over...
“Bufferzone”… Er blijft niet veel over…

Gaza is niet de hoofdprijs op dit front (vandaar Ariel Sharons beslissing een tiental jaar terug om de paar nederzettingen daar te verlaten, hoewel Israël de gelegenheid nam om nog eens een 3 km brede ‘buffer zone’ van de strook af te pakken), maar de Westelijke Jordaanoever: Het voldoende terroriseren van de Gaza-bevolking zodat men in groten getale in ballingschap gaat, droogt de rekruteringspoelen uit voor bewegingen als Hamas. Dat is waarschijnlijk de meest voor de hand liggende reden voor de huidige slachting waarbij civiele gebouwen en niet-strijders extra onder vuur worden genomen: Om ze bang genoeg te maken dat ze vertrekken. Meer dan 460 000 mensen zijn tot dusver vertrokken, een kwart van de bevolking, hoeveel zouden er terugkeren?

Aldus de absurditeit van de grote hoeveelheid aan oproepen voor ‘vrede’, sommige onoprecht, andere naïef. Natuurlijk, wie kan er nu tegen vrede zijn? Tijdens dit schrijven heeft de Egyptische regering een 72-urig staakt-het-vuren bemiddeld, en zijn vertegenwoordigers van Hamas, Israël en de Palestijnse Autoriteit met elkaar in overleg in Caïro. Ervan uitgaande dat Israël geen verdere provocaties op touw heeft, zoals het geval was bij voorgaande ‘staakt-het-vuren’, zal operatie Protective Edge eindigen; de mensen in Gaza zullen hun leven terugzoeken in de puinhopen en het zal de Israëli’s  officieel toegestaan zijn om weer veilig in hun bed te slapen. Een schijnoorlog zal dus gevolgd worden door een schijnvrede, die zal duren tot de volgende keer dat deze gevangen bevolking weer gebombardeerd zal worden, als het de Zionistische staat uitkomt.

Vrede is onmogelijk in de huidige verdeling van macht in Israël-Palestina. We kunnen ervan uitgaan dat , op zijn minst, Netanyahu zich zeer bewust is van dit feit – hij is een politiek erfgenaam van Ze’ev Jabotinsky die correct was in het belachelijk maken van de Arbeiders-Zionisten die het idee hadden dat de joodse kolonisten met open armen zouden worden verwelkomd; hij was een een eerlijke kolonist, zich erg bewust van wat een koloniaal project betekent. Onvermijdelijk verachten de gekoloniseerden de ‘cadeaus’ van ‘beschaving’; onvermijdelijk volgt er verzet.

Israël is een speciaal geval van wat Karl Kautsky een “werkkolonie” zou noemen, waar het doel is dat de kolonisten een nieuwe samenleving onderling vormen. Dit houdt de oorspronkelijke bevolking buiten de boot, marginaliseert ze (zoals in de VS) of roeit ze uit (zoals in Tasmanië).

Israël had het ongeluk, voor hun, om hun koloniaal project te beginnen op het moment dat de grote koloniale rijken ineenstortten (waaronder de historische bondgenoten, Frankrijk en Groot-Brittannië). Hun vermogen om een Joodse staat veilig te stellen in het hele gebied van het mandaat Palestina werd beknot en gefrustreerd – het project werd voortgezet in de bijna halve eeuw sinds de Zesdaagse Oorlog, meestal op een slakkentempo, de ene nederzetting na de andere, verlevendigd door periodieke explosies van regionale conflicten.

In de tussentijd is de Palestijnse nationale beweging zwakker dan ooit. De kracht van de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO) op haar  hoogtepunt kwam van een globale context – de Koude Oorlog en de nationale bevrijdingsbewegingen die een enorme impact hadden in de koloniale wereld. Vandaag de dag is de dekolonisatie vrijwel compleet en het Sovjetblok is verdwenen, de VS is de onbetwiste wereldhegemoon – en voor al het handenwringen op Capitol Hill, gaat deze nu zeker niet haar belangrijkste bondgenoot in het Midden-Oosten laten vallen.

Dus is Fatah gereduceerd tot troosteloos protest in de wandelgangen van de macht, en een juniorpartner voor de bezetter op de Westelijke Jordaanoever; Hamas is gereduceerd tot raketaanvallen zonder duidelijk doel anders dan Israël (en hun eigen supporters) te verklaren dat zij niet zijn verdwenen van het speelveld, ondanks alles. Hamas mag meer een élan van verzet hebben op dit moment, maar we moeten bewust blijven van het feit dat hun project reactionair is, religieus en sektarisch en onvermijdelijk gelimiteerd qua achterban.

Tussen deze feiten – de onvermurwbare uitbreidingsdrift waar omheen het Zionisme draait en de militair-politieke zwakte van de Palestijnse krachten – zijn beide ‘oplossingen’ die ter linkerzijde worden aangehaald fundamenteel verkeerd, omdat hun implementatie alleen wordt bekeken vanuit de huidige Israël-Palestina-grenzen. Een twee-statenoplossing is onacceptabel voor Israël die nog nooit een Palestijnse staat heeft erkend en dit ook nooit zal erkennen, buiten wellicht extreme druk – en welke macht bestaat er nu om zulke druk uit te oefenen?  Evenzo is een één-staatoplossing, zij zou onder de huidige omstandigheden – en met dezelfde logica – positief zijn voor Israël: Zij alleen kan de voorwaarden dicteren. Het tweederangsburgerschap van de Arabieren in Israël zelf mag dan misschien beter zijn dan overleven in Gaza, maar het is nog steeds een bespottelijk idee van zelf-beschikking.

Het herstellen van de balans betekent het creëren van een echt tegenwicht tegen Israël en andere VS-bondgenoten in het Midden-Oosten, wat op zijn beurt weer betekent dat het onopgeloste vraagstuk van de Arabische nationale kwestie moet worden opgepakt. Het vernietigen van de reactionaire Golfstaten en het op positieve wijze overwinnen van de betekenisloze Sykes-Picot-grenzen, die zo gevaarlijk in elkaar aan het storten zijn. Met andere woorden: een Arabische revolutie. Het middel van zo’n revolutie moet in staat zijn diverse volkeren te verenigen, niet alleen over grenzen maar ook ideologische afbakeningen heen. Enkel zo’n regionale macht zou in staat zijn om een einde te maken aan de Zionistische onderdrukking, voor eens en altijd. Tegelijkertijd zou het de Israëlische Joden verzekeren van hun toekomende nationale rechten onder deze nieuwe orde.

Auteur